مقاله

پژوهش حاضر، به بررسی جایگاه جنسیت در گفتمان تاب آوری و چگونگی استفاده ابزاری از زنان در برنامه های تاب آوری می پردازد. این پژوهش، مروری بر رویکردهای اتخاذ شده در زمینه های جنسیت و توسعه، جنسیت ومحیط زیست و همچنین نقد این رویکردها ارائه می دهد. رویکردهای جریان اصلی ایجاد سیاست و عمل، علیرغم ادعای حمایت از زنان، ویژگی های طبیعی و نوعدوستی زنان را در خدمت دستور کار سیاستگذاری قرار می دهند. باوجود نقدهای وارد شده به جریان های ذاتگرا و ابزارگرا، این رویکردها به عرصه های جدید سیاستگذاری مانند تغییرات اقلیمی و تاب آوری نیز وارد شده اند. تحلیل نگرش جنسیتی در تاب آوری، گفتمان متناقضی را برجسته می سازد که زنان را آسیب پذیر، عامل تغییر و ابزار مدیریت بحران معرفی می کند. همچنین دانش عینی موجود در بسیاری از سیاست های گفتمان تاب آوری در برابر حوادث، از دیدگاه نظری و عملی فمینیستی مورد نقد قرار گرفته است. اما گفتمان جنسیتی اسلامی در پاسخ به این نقدها، ادعای فمینیست ها مبنی بر مردانه بودن و در نتیجه خطا بودن هرگونه دانش را محکوم به اصول خویش دانسته و جنسیت را مانند سایر عوامل فردی و اجتماعی، باعث ایجاد شناخت های گوناگونی معرفی می کند که سبب کاملتر شدن شناخت نسبت به واقعیت می گردد، نه شناخت ناسازگار. در نهایت، گفتمان جنسیتی اسلامی، حضور مثبت و سازنده زنان در روان و ذهن مردان و فرزندان در سطح خانواده و در نهایت، شکل دهنده روحیات جامعه معرفی می کند که مسیر اصلی تکامل جامعه انسانی را روشن می سازد.

مشاهده مقاله در سیویلیکا دریافت فایل رفرنس برای نرم افزار ورد